یاد پائیز هایم بخیر

روزهای خوبی بود.

پائیز سه سالگی پدر یک دو چرخه خرید.

یک سه چرخه ی قرمز با چراغهای زرد.کمربند صندلی اش عکس میکی موس داشت.و یک صندوق عقب حسابی  جادار برای

 چپاندن محموله های اغذ یه و اسباب بازی.صدای پرخ های  تپلش و خش خش برگ ها جوگیرم می کرد و مثلا گاز می دادم.

پائیز شش سالگی مادر برایم یک خواهر کوچک آورد.

یک خواهر تپل بر عکس خودم که سفید بودم ؛ سبزه.با لپ های گرد،چشمهای درشت مشکی و گرد.هیچ شیطان نرفت

 توی جلدم و هیچ حسود نشدم .از همان اول هم کلی دوستش داشتم.

پائیز نه سالگی بالغ شدم.

با یک جشن تکلیف حسابی و به هم زدن یک عالمه کادو از طرف اقوام ،دوستان،همسایگان،اهالیه مسجد محل،مدرسه و ...

پائیز یازده سالگی عاشق یک هنر پیشه شدم.

چهار شانه بود و هیکلی وجذاب.موهای قهوه ای با لحنی شیرین.تمام دیوار های اتاقم شده بود پوستر.(خوش بختانه زود از سرم افتاد)

پائیز سیزده سالگی خانه مان را عوض کردیم.

خانه جدیدمان هم بزرگ تر است.هم زیبا تر.اتاق من هم بزرگتر است با پنجره ای قدی که محبوب من است...

پائیز پانزده سالگی پسر همسایه جدید عاشقم شد.

بچه  بود. به  توهم هم مبتلا بود.مرا با نگاه هایی همراه با شراره های داغ عشق به سوی خودش می دید.

و کرشمه هایی که هیچ گاه ازمن سرنزد.

پائیز هفده سالگی استخوان های دایی جان شهیدم را آوردند.

چهار شهید که یکیشان دایی حسین جان بود.خیلی گریه کردیم.مادر بزرگ بی حال شد.مادر هم همینطور.

اماهمگی ته دل خوش حال بودیم که بالاخره برگشت.از آن سال به بعد هر ماه می رویم پهلویش.

پائیز سال پیش حس می کردم خوش بخت ترین دختر عالمم.

معتاد شده بودم.معتاد به یک استاد.استاد فن نوشتار.نگاه های دقیق ازکنار خودنویسش.قدم های محکم و آرامش.لبخند های

 ریزش.ابرو های زخیمش.صدا صاف کردن هایش.وقتی حرف میزد محوش می شدم.

زبانم لس می شد و می افتاد  کف دهانم ودستم زیر چانه ام خشک می شد.

جلویش که می ایستادم پاهایم ضربدری می رفتند و قلبم می ترکید.

دائم دنبالش میکردم.شب یلدا هم نرسیده بود که بکل از ایران رفت.

پائیز امسال هم اتفاق جالبی افتاده است.

یک هاله توجهم راسخـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت به خودش جلب کرده است.

و افسرده شده ام.

سخت افسرده و رخوت زده.

نمی دانم پائیزدانم چه مرگش شده است...

هر چه هست پائیزک من نیست...